যশোৱন্ত নিপুণ
(১)
মানুহ দুঘৰৰ কাজিয়া লাগে মাহেকে-পষেকে৷ কিন্তু কাজিয়া কৰাৰো কিছুমান বিশেষ সময় আছে৷ আবেলি আৰু শনি বা ৰবিবাৰেহে সাধাৰণতে যুদ্ধ চলে৷ কাম-কাজৰ পৰা আজৰি হৈ লৈ দুয়োপক্ষই এঘণ্টা-দুঘণ্টাৰ কাৰণে মহাসমৰত লিপ্ত হয়৷ চুবুৰিটোৰ বাকীসকলেও ভালেই পায়৷ গালি-শপনিবোৰ আৰু ইপক্ষই সিপক্ষৰ বদনাম যেনেকৈহে খোঁচৰে, গোটেই কাজিয়াখনেই এখন সৰস নাটকৰ ৰূপ লয়গৈ৷ দুই-এজন চুবুৰীয়াই ৰাস্তালৈ কিবা কামৰ কাৰণে ওলাই অহাৰ ভাও জুৰি মহাসমৰৰ বীৰ যোদ্ধাসকলৰ লম্ফ-জম্ফবোৰৰ দৰ্শন কৰি নয়ন সাৰ্থক কৰি যায় মাজে মাজে৷ কাজিয়া ভগাৰ পাছত চুবুৰিটো নিজম পৰে, ঠিক দ্বিতীয় দৰ্শনীৰ পাছৰ ভ্ৰাম্যমান থিয়েটাৰৰ মণ্ডপটোৰ দৰে৷
প্ৰাইমাৰী স্কুলখনৰ সন্মুখত বহা সন্ধিয়াৰ আড্ডাটোতো ফুচ্ফুচ্কৈ কাজিয়াখনৰ কাৰণ, ঊদ্দেশ্যৰ বিশ্লেষণ চলে৷
যিয়েই নহওক, কাজিয়াখনৰ এটা বৰ ভাল দিশ আছে৷ ৰেৱতী আইতাৰ, মানে পশ্চিমৰ ঘৰৰ নৰকান্ত খুৰাৰ মাকজনীৰ বয়স হৈছে৷ কথা ক’লেই তেওঁৰ বুকুখন বিষায় হেনো, হাত-ভৰিৰ বিষত থাকিব নোৱৰা হোৱা কথাটো তেওঁ সকলোকে পাৰিলে সদায়েই ক’ব খোজে৷ কিন্তু কাজিয়া লাগিলে তেওঁৰ ডিঙি ফালি এনে সুৱদী, শুৱলা গালি বাহিৰ হৈ আকাশখন চিৰাচিৰ কৰে যে আমি ক’বলৈ বাধ্য হওঁ - আৰু কমেও এবছৰ হাত-ভৰিৰ বিষেই মাত্ৰ নহয়, বেলেগ কোনো অসুখৰ বাপেকৰো সাধ্য নাই আইতাৰ ওচৰ চাপিবলৈ৷ আৰু সঁচাকৈয়ে দুই-তিনিদিনলৈ তেওঁ বুকু ফিন্দাই ঘূৰি ফুৰে৷ যেন ক’ৰবাৰ স্বাস্থ্যনিৱাসত গৈ এমাহমান থাকি শক্তিবৰ্ধক ঔষধ, পথ্য আদি খাইহে ঘূৰি আহিল তেওঁ৷
কিন্তু সিদিনা কাজিয়া লাগিল সোমবাৰৰ দিনা ৰাতিপুৱাই ! কি আচৰিত কথা ! হৰিহৰ খুৰাই থিয় হৈ ভাবিলে৷ ছেঃ ! তেওঁ গৰুহালক পথাৰত এৰাল দিবলৈ ওলালেই নহয়৷ এতিয়া কোনে তেওঁক ক’ব- কাজিয়াত কি হ’ল, কোনে কাক কি বুলি গালি পাৰিলে, কোনে কাৰ কেইপুৰুষ উদ্ধাৰিলে ? ইফালে গৰুহালক গোহালিলৈ ওভতাই নিলেও বেয়া দেখিব ! দুখ মনেৰে তেওঁ পথাৰলৈ গৰুহালৰ সৈতে আগ বাঢ়িল।
ইফালে কাজিয়াই পূৰ্ণ গতি ল’লে৷
“চালা, মহামাৰীত মৰাহঁত, তহঁতৰ কাৰণে পাণ এজোপাও ৰাখিব নোৱৰা হ’লোঁ৷ কিয় ইমান পাপী অ’ তহঁত ! ইমান অন্যায় কৰি থাক পাপীহঁত৷” নৰকান্ত খুৰাই গগন ফালি গালি পাৰিছে৷
পূবফালৰ পুৰন্দৰ ককায়ো সমানৰ বীৰ৷ তেওঁ চিঞৰিছে, “ঐ ইতৰ প্ৰাণী ! তহঁতৰ কথা দেশৰ ৰাইজে জানে৷ নিজে পাণ কাটি বেলেগক দোষ দিবলৈ আহিছ, নাককটা নিলাজৰ জাত ! কি দৰকাৰ পৰিছে তোৰ বাৰীত সোমাই তোৰ পাণ কাটিবলৈ মোৰ? তোৰ ঘৰত, তোৰ বাৰীত কেতিয়াবা মূতিবলৈও যোৱা দেখিছে নেকি আমাক কোনোবাই ? বদনাম নিদিবি বুলি কৈ দিছোঁ তহঁতক৷”
তাৰ পাছত ভীষণ কোঢ়াল৷ ইঘৰে সিঘৰক অভিধানতো বিচাৰি নোপোৱা বিশেষণ দি দি গালি পাৰিছে৷ ওচৰ-চুবুৰীয়াই মাজে মাজে নেদেখাকৈ হাঁহিছে৷
চাইকেল মাৰি মাৰি কাষৰ গাঁৱৰে এজন টাউনৰ বজাৰলৈ গৈ আছিল৷ নৰকান্ত খুৰাই তেওঁক আগচি ধৰি ৰখালে৷ “ভাই, মোৰ বুকুত কেনেকৈ ই কুকুৰে কামোৰ মাৰিলে চাই যাহিচোন৷”
মানুহজনে
অনিচ্ছা সত্ত্বেও খুৰাৰ ঘৰৰ পিছফাললৈ গ’ল৷ দুই ঘৰৰ সীমাৰ কাষৰ
তামোলজোপাত বগোৱা পাণজোপাৰ পাতবোৰ জঁই পৰি গৈছে৷ গুৰিতেই কোনোবাই পাণজোপা কাটি থৈছে৷
“তয়ে ক এতিয়া, এনে মানুহৰ কাষত কোনোবা ভাল মানুহ কেনেকৈ তিষ্ঠিব ? মই বুলিহে নমৰাকৈ বাচি আছোঁ৷ পাণকটা শত্ৰুৰ দৰে শত্ৰু নাই জগতত৷” নৰকান্ত খুৰাই আটাহ পাৰি পাৰি ক’লে৷
“পাণ
কটাটো বৰ বেয়া কাম হৈছে৷ কিন্তু কাটিছে কোনে ? তই দেখিছ জানো
?” নিৰপেক্ষ সুৰ এটা আনিবলৈ চেষ্টা কৰি মানুহজনে সৰু সৰুকৈ
ক’লে৷
“ই
হিংসুকে কি কৰিব নোৱাৰে ? পৃথিৱীৰ চব পচা কাম সিয়েই কৰে৷” নৰকান্ত খুৰাই চিঞৰি চিঞৰি ক’লে৷
“মনে
মনে থাক চাল্লা গৰুচোৰ, ইতৰ, নিলাজ৷ ই
গৰুচোৰে নিজে পাণ কাটি মোক দোষ দিবলৈ আহিছে৷ মই তাৰ বাৰীলৈ মূতিবলৈকো নাযাওঁ৷ ৰাইজখনে জানে৷” পুৰন্দৰ ককায়ে মানুহজনলৈ চাই ক’লে৷
ইফালে ইমান পৰে ৰণত মাত্ৰ এষাৰ-দুষাৰ গালিৰ যোগদান আগ বঢ়োৱা ৰেৱতী আইতাৰ খঙে মূৰৰ চুলিৰ আগ পালেগৈ৷ তেওঁৰ কলিজাৰ শক্তি যে কমি যোৱা নাই তাকেই আকৌ এবাৰ প্ৰমাণ কৰি চিঞৰিলে, “সি কুলাংগাৰেতো মিছা মাতিবই৷ ৰাইজখন আছে৷ ইয়াক এৰি নিদিওঁ আজি৷ ই তিৰী বাঁৰী হোৱাৰ আজি ৰাইজে বিচাৰ কৰিব লাগিব৷ লাগিব, লাগিব, লাগিব৷”
বচনফাঁকি পুৰন্দৰ ককাইৰ ঘৈণীয়েক, নিৰজা নবৌৰ গাতহে বেছিকৈ লাগিল৷ খঙত ৰঙা হৈ তেওঁ চিঞৰিলে, “কি ক’লি, চালী পিশাচিনী বুঢ়ী ? তিৰী বাঁৰী হোৱা বুলিছ ! তই নিজে কি অ’ ? তোৰ ভাল গুণৰ কাৰণেহে তোৰ মানুহটো কেতিয়াবাতে মৰি ভূত হয় নে ? চালী শাখিনীয়ে আকৌ বেলেগক গালি পাৰে, লাজো নাই৷”
কাঁড়পাতে ৰেৱতী
আইতাৰ বুকুতে লগাতকৈয়ো বেছি দকৈ বিন্ধি গ’ল৷ অলপ সময় তভক মাৰি তেওঁ
বজ্ৰপাত পৰা মানুহৰ দৰে থিয় হৈ ৰ’ল৷ বুকুখনত শোক এটায়ো খুন্দা
মাৰি ধৰিলে তেওঁৰ৷ চকুপানীবোৰ সৰসৰকৈ ওলাবলৈ ধৰিলে৷ ককা ডেকা বয়সতে স্বৰ্গগামী
হোৱাৰ দুখটো তেওঁ আজিলৈকে পাহৰিব পৰা নাই৷ বৰষুণৰ বতৰত তেওঁ পুতেকক কেতিয়াবা আজিও কৈ
উঠে, “এই বৰষুণত মানুহজন ভিজিল অ’৷ কি
কৰোঁ, কি কৰোঁ অ’ মই!”
কাজিয়াৰ মাজতে সেই ঘাটুকুৰাৰ যন্ত্ৰণাটোৱে আকৌ নতুনকৈ সাৰ পাই উঠিল৷ চোতালতে বাগৰি পৰি আইতাই হাও হাওকৈ কান্দিবলৈ ধৰিলে৷ “অ’ মোক কিয় এনেকৈ কামুৰি থাক অ’ ! অ’ মোৰ মানুহটোক কালে লৈ গ’ল৷ অ’ চবেই মনে মনে বৰ ভাল পালে অ’৷ অ’ মোৰ মানুহটো, মোক কিয় এৰি গ’লি অ’৷ …”
গোটেই নাটকখনৰেই
যেন ছন্দপতন হ’ল৷ গালি-শপনিবোৰতকৈও ৰেৱতী আইতাৰ হিয়াভগা
কান্দোনৰ শব্দবোৰেহে চুবুৰিটো জিনি নিবলৈ ধৰিলে৷ অলপ পাছতে আইতা মূছকঁছ যোৱাৰ দৰে হ’লে৷ নৰকান্ত খুৰা আৰু খুৰীয়েই দাংকোলাকৈ আইতাক লৈ ভিতৰলৈ গ’ল৷
ইফালে পুৰন্দৰ ককাই আৰু নিৰজা নবৌৰো ৰণ জিকাৰ আনন্দতকৈও মনে মনে বেয়াহে লাগিবলৈ ধৰিলে বেছিকৈ৷ বুঢ়ীজনীক তেনেকৈ ক’ব নালাগিছিল পাই৷ এতিয়া সেইটো দুখতেই বুঢ়ীজনীৰ কিবা এটা হ’বলৈ হ’লে সিহঁতকহে পাপে চুব৷ ঘৰৰ ভিতৰলৈ সোমাই ককায়ে নবৌক চকু পকাই ধৰিলে, “কিয় তেনেকৈ ক’লি তই ? বুঢ়ীৰ লগত কাজিয়া কিয় কৰিব লাগে ? এতিয়া কিবা এটা হ’লে গম পাবি৷ এনেয়ে বুঢ়ী কোনদিনা সিফলীয়া হয় তাৰ নাই ঠিক৷”
“বুঢ়ীয়ে
আপোনাক তিৰী বাঁৰী হোৱা বুলি গালি পৰা কাৰণেহে ময়ো তেনেকৈ ক’লোঁ৷
তাতেইনো তাইৰ ইমান গাত লাগিব লাগে নে ?” নবৌৱে চিন্তা মিহলি
সুৰত ক’লে৷
(২)
তাৰ পাছৰ
দুসপ্তাহমান ধৰি চুবুৰিটোত লগাতকৈও বেছি শান্তি বিৰাজ কৰিলে৷ ৰাইজে ৰেৱতী আইতাৰ মাতেই
শুনিবলৈ নোপোৱা হ’ল৷ পুৱা-গধুলি, মাজতে কেতিয়াবা এবাৰ-দুবাৰহে ঘৰৰ পৰা
ওলায়৷ বাকী সময়ত তেওঁৰ সাৰি-শব্দই নাই৷ কম বয়সতে গুচি যোৱা গিৰীয়েকৰ স্মৃতি আৰু নিৰজা
নবৌৱে দিয়া আঘাতটোৱে বাৰুকৈয়ে দুৰ্বল কৰি পেলালে তেওঁক৷ নাতিয়েক দুটাক শাসন
কৰিবলৈও আজিকালি তেওঁৰ মন নাযায়৷ আগতে গাৰ বিষটোৰ কথা দিনটোত কাৰোবাক এবাৰ হ’লেও কয়৷ কিন্তু এতিয়া সেইবোৰো নোহোৱা হ’ল৷ নিৰজা নবৌৰ মনে
মনে বৰ চিন্তা হ’ল৷ এই দুখতেই যদি বুঢ়ী সিফলীয়া হয়, তেওঁকহে পাপে চুব৷ মানুহেও নবৌকেই বুঢ়ীৰ মনত দুখ দি মাৰি পেলোৱা বুলি
বদনাম কৰিব৷ নবৌৱে দিনটো কাণ থিয় কৰি শুনিবলৈ চেষ্টা কৰে বুঢ়ীৰ মুখৰ পৰা নিৰ্গত
এটা চিঞৰ, গালি-শপনিৰ অন্ততঃ এটি টুকুৰা৷ কিন্তু নাই ! তেনে একোৱেই
নঘটে !
সিদিনা আবেলি
আঁহতজোপাৰ তলৰ বাঁহেৰে সাজি লোৱা খাটখনত বহি কেইজনমানে তাচপাত খেলিছে৷ জিৰজিৰ বতাহে
খেলুৱৈ কেইজনৰ উদং গাবোৰ গৰমৰ দিনতো শাঁত পেলাই ৰাখিছে৷ খেলুৱৈসকলৰ মাজত নৰকান্ত
খুৰা আৰু পুৰন্দৰ ককায়ো আছে৷ দুয়োৰে পিছে মাতবোলহে নাই৷ আৰু এজনে এনেয়ে কাষতে বহি
চাধা মলিছে৷ খেলুৱৈসকলৰ চাধাভক্ত কেইজনেও ভাগ ল’ব বুলি কৈ থৈছে৷
তেনেতে নৰকান্ত
খুৰাৰ ঘৰৰ ফালৰ পৰা কান্দোনৰ শব্দ এটা ভাহি আহিল৷ খুৰীয়ে কান্দিছে ডাঙৰ ডাঙৰকৈ৷
আৰু খুৰাৰ প্ৰাইমাৰী স্কুলত পঢ়া ল’ৰাহালে দেদাউৰিয়াই
ঢপলিয়াই দৌৰিছে আঁহতৰ তললৈ৷ চুবৰিটো ৰজনজনাই গৈছে৷
খুৰা
কিংকৰ্তব্যবিমূঢ়৷ হঠাৎ কি হ’ল ঘৰত ?
ডাঙৰ ল’ৰাটোৱে খুৰাৰ ওচৰ পায়েই আটাহ পাৰি, মাটিত ভৰি মাৰি, হাত জোকাৰি জোকাৰি ক’বলৈ ধৰিলে,
“অ’ আইতা মৰিল অ’৷ অ’ মৰিল অ’৷” সৰু ল’ৰাটোৱেও ডাঙৰটোৰ মুখলৈ চাই সমানে ডাঙৰকৈ আটাহ পাৰিছে৷
“কি
হৈছে নকৱ কিয় আগতে ?” খুৰাৰো ভয় লাগিল৷
“আইতা
মৰি গ’ল৷ বাগৰি পৰি আইতা মৰি গ’ল এ এ
এ৷”
খাটৰ পৰা জপিয়াই
নামি,
গামোচাখনৰ আধাখোলা গাঁঠিটো ভালকৈ মাৰি লৈ খুৰাই ঘৰৰ পিনে দৌৰিলে৷
পিছে পিছে ল’ৰা দুটা৷ চাধা মৰাজন আৰু তাচপাতৰ খেলুৱৈ কেইজনো পিছে
পিছে গ’ল৷ পুৰন্দৰ ককাই অলপ সময় তভক মাৰি ৰ’ল৷ কিন্তু তেৱোঁ নৰকান্ত খুৰাৰ ঘৰৰ ফালে খোজ ল’লে৷
এনেহেন সময়ত শত্ৰুতাৰ কথা মনত ৰাখি থাকিব নাপায়৷
খুৰাৰ ঘৰৰ
পদূলিতে পুৰন্দৰ ককাই থিয় দি ৰ’ল৷
ভিতৰত খুৰাই
চিঞৰি কাৰোবাক দবিয়াইছে, “মনে মনে থাক৷ মোৰ মূৰটো গৰম নকৰিবি এতিয়া৷
যা পানী লৈ আহ৷ চকু-মুখত মাৰিব লাগে৷ যা, দেৰি নকৰিবি এতিয়া৷
এনেকৈ ভেঁ-ভেঁকৈ মুখ মেলি দিবহে জানিছ তহঁতে৷”
অলপ পাছতহে কথাবিলাক পৰিষ্কাৰ হ’ল৷ যোৱা কেইদিনমানৰ পৰা ৰেৱতী আইতাই ভালকৈ খোৱা-বোৱা কৰা নাই৷ অনবৰতে কিবা ভাবি থাকে৷ মাজে মাজে বহু বছৰ আগতে তেওঁক এৰি গুচি যোৱা ককাৰ কথা কৈ উচুপি উচুপি কান্দে৷ দুৰ্বলতাৰ কাৰণেই মূৰ আচন্দ্ৰাই কৰি তেওঁ পৰি গৈছিল৷ বোৱাৰীয়েকে তাতেই বৰ ভয় খালে৷ নাতিয়েক দুটাই আইতাকক মৰি যোৱা বুলিয়েই ভাবি লৈছিল৷
পুৰন্দৰ ককায়ে
ঘৰলৈ আহি নবৌকো ক’লে কথাটো৷ নবৌৱে কাণ থিয় কৰি ইতিমধ্যে সকলো
শুনিছিলেই৷ ৰেৱতী আইতা মৰা বুলি নাতিয়েক দুটাই চিঞৰি চিঞৰি কন্দা শুনি তেওঁ বৰ ভয়
খাইছিল৷
“কি
কৰিবা এতিয়া ? আমাৰ দোষতেই এইবোৰ হ’ল
নেকি অ’ ?” ককায়ে সৰু সৰুকৈ ক’লে৷
“খবৰ
এটা লৈ অহাটো ভাল হ’ব নেকি ?” নবৌৱে
সুধিলে৷
“কিন্তু
যাওঁ কেনেকৈ ? সিহঁতৰ লগত ইমান বছৰে অহা-যোৱা নাই৷”
“এঃ
বাদ দিয়ক সেইবোৰ৷ এনেহেন সময়ত সেইবিলাক কথা কোনেও নাভাবে৷”
পাছদিনা আবেলি
বজাৰৰ পৰা অনা দহটা ৰসগোল্লা আৰু ঘৰৰ গাইজনীৰ আধা লিটাৰমান গাখীৰ লৈ পুৰন্দৰ ককাই আৰু নবৌ ৰেৱতী আইতাৰ বিছনাৰ ওচৰ পালেগৈ৷ নৰকান্ত খুৰাই মনে মনে বৰ ভাল পোৱা নাছিল৷
কিন্তু এনে সময়ত মানা কৰিবও নোৱাৰি৷
“খুৰী অ’। আমি অলপ গাখীৰ আনিছিলোঁ৷ খাবি নে অলপ ? নে কিবা ভাবিবি ?” ককায়ে মোলায়েমকৈ সুধিলে৷
“কি
ভাবিম অ’ বাপু ! তয়ো মোৰে এটা চলি দে৷ খাম দে৷” ৰেৱতী আইতাই সেহাই সেহাই ক’লে৷
নিৰজা নবৌৱে
একাপমান গাখীৰ খুৱালে আইতাক৷ কাপটো নৰকান্ত খুৰাৰ খুৰীয়েই আনি দিছিল৷ চামোচখনেৰে
খুৱাই থাকোঁতে আইতাৰ চকু দুটা পানীৰে উপচি পৰিছিল আৰু এসোঁটা কান্দিছিলও৷ নবৌৱেও চকুৰ
পানী ৰখাব পৰা নাছিল৷ তেৱোঁ কান্দিছিল আৰু চাদৰখনেৰে চকুলো মচি মচি গাখীৰখিনি
খুৱাইছিল৷
চামোচখনেৰে ভাঙি ভাঙি ৰসগোল্লা দুটাও খুৱাই দিলে নবৌৱে৷
তামোল খাই ওলাই
আহোঁতে নৰকান্ত খুৰাক বিশেষ চিন্তা কৰি থাকিবলৈ হাক দিলে ককায়ে৷ আইতাৰ যে বৰ্তমান
কোনো বিপদ নাই সেই কথাষাৰতো জোৰ দিলে৷ দুসপ্তাহৰ আগৰ আৰু তাৰো আগৰ কজিয়া-পেচাল, গালি-শপনিবোৰ সকলোৱে যেন পাহৰি গৈছিল তেতিয়া৷
(৩)
এমাহমানৰ পাছৰ
শনিবাৰৰ এটা আবেলি৷
দুপৰীয়া ভাত খাই
পুৰন্দৰ ককাই বাৰান্দাতে শুইছে৷ তেওঁৰ উদং গাটো এছাটি বতাহে মাজে মাজে চুই গৈ
আছে৷ টোপনিতে তেওঁৰ নাকটোৱে মেঘে গজাদি গাজিছে৷
ঘৰৰ সম্মুখৰ
মুকলি ঠাইখনত চুবুৰিটোৰ সৰু ল’ৰাবোৰে ফুটবল খেলিছে৷
হঠাৎ কোনোবাই
জোৰৰে বলটোত কিক্ মাৰিলে৷ বলটো উৰি আহি ককাইৰ মূৰতে পৰিল৷ তেওঁৰ টোপনি ক’ৰবালৈ
উৰি গ’ল৷
“অই,
তহঁতে খেলিবলৈ সময় নাপাৱ ?” উঠি বহি বলটো
দলিয়াই দি ককায়ে খুব খঙত আটাহ পাৰি ক’লে, “আৰু ইয়াতেহে মোৰ মূৰ খাবলৈ তহঁতে খেলিবলৈ ঠাই পাৱ৷ তহঁতৰ ঘৰৰ সন্মুখত নেখেল কিয় গৰুহঁত ?”
“বলটো
এবাৰহে সিফালে গৈছে৷ তাতেনো কি হ’ল ? আমি
ৰাস্তাত খেলিব লাগিব নেকি ?” নৰকান্ত খুৰাৰ চতুৰ্থ শ্ৰেণীত
পঢ়া ল’ৰাটোৱে অলপ ডাঙৰকৈয়ে ক’লে৷
“ঐ
বিহৰ গুটি ! যমদূতৰ দৰে কথা নক’বি তই৷ ডাঙৰ মানুহৰ লগত
কেনেকৈ কথা ক’ব লাগে মাৰ-বাপেৰে শিকোৱা নাই তোক ? লাজ নোহোৱা চলি !”
মুখখন ফুলাই
ঘৰলৈ গৈ সি মাক-দেউতাকক কথাটো কৈ দিলেগৈ৷
লগে লগে ৰণভেৰী
বাজি উঠিল৷
নৰকান্ত খুৰাই
চিঞৰিলে,
“চালা কুকুৰ৷ মোৰ ল’ৰাক যমদূত বুলি কৱ,
বিহৰ গুটি বুলি কৱ তই পাপী৷ চৰকাৰী মাটিত সৰু ল’ৰাকেইটাই তোৰ কাৰণেই খেলিব নোৱৰা হ’ল৷ তই কি মন্ত্ৰী,
এম-এল-এ নেকি ? নে তই ডকাইত ?”
“মুখ চম্ভালি কথা ক’বি ঐ চালা ইতৰ৷ তোৰ ঘৰৰ আগত খেলিবলৈ নিদিয় কিয় সিহঁতক৷” ককায়ে ওলোটাই চিঞৰিলে৷
“তাৰ
কাৰণে সৰু ল’ৰাকেইটায়ো শান্তিত থাকিব নোৱৰা হৈছে৷ ইমান তাৰ
অত্যাচাৰ৷…” ৰেৱতী আইতাই আৰম্ভ কৰিলে৷
আইতাৰ মাতত কোনো
দুৰ্বলতাৰ চিন নাই৷ কথাটো অনুমান কৰি নিৰজা নবৌৰ মনটো শাঁত পৰি গ’ল৷
আইতাই গালি পাৰি গৈছে, তেওঁৰ কলিজাটো যে এতিয়াও শক্তিশালী হৈ
আছে, তাৰে প্ৰমাণ জলজল পটপটকৈ ওলাই পৰিছে৷ আইতাৰ গালিবোৰ
কুলিৰ মাততকৈও মধুৰ হৈ নবৌৰ কাণত পৰিছে৷ হওক তেও, এটা ডাঙৰ
মহাপাপৰ পৰা নবৌ যে ৰক্ষা পৰিল৷
শীঘ্ৰেই
চুবুৰিটো দুয়োঘৰৰ চিঞৰ-বাখৰেৰে ৰজনজনাই যাবলৈ ধৰিলে৷
ঠিকনা :
P.O. Bamakhata
Via Pathsala
Assam
ভ্ৰাম্যভাষ : ৮৭৬২২২৬৩৪৮
PIN 781325
