অনাবিলৰ পদ্য

ৰচনা পাঠক

অনাবিল বৰবৰা ল’ৰাটিৰ নাম,

কম্পিউটাৰ গে’ম খেলে, নাই আন কাম৷

পঢ়াৰ কথা ক’লে তাৰ পেটটো বিষায়,

আৰু লৰালৰি কৰি কেনিবা লুকায়৷

তেনে সময়তে উঠে মাকৰ খং,

‘কিয় হ’বি ল’ৰা তই ইমান অভং?’

বুলি কৈ মাকে লয় হাতত এচাৰি,

তাকে দেখি ল’ৰাটিয়ে পলায় লৱৰি৷

পলাব নোৱাৰি বুলি যেয়ে পায় বুজ,

সন্ধি কৰিব খাজে, এৰি থৈ যুঁজ৷

ল’ৰাটোৱে তেতিয়াই,

মাকৰ গাত জঁপিয়াই –

আদৰেৰে কয় : অ’ মা মা,

তুমি মোক নামাৰিবানা! 

কাণত ধৰিছোঁ, এয়া চোৱাঁ, 

মাৰ-পিট নকৰিবা, এৰাঁ৷

যত্ন কৰিম মই ভাল হ’বলৈ,

মানুহৰ সভ্যতাৰ গম ল’বলৈ৷

তোমাৰ সপোন মই পূৰণ কৰিম,

ভাল মানুহ হ’বলৈ যত্ন কৰিম৷

পাইছানে নাই মোৰ কথাবোৰ বুজি?

আৰু কিল নাখাওঁ কাহানিও খুজি৷

এতিয়া ব’লাচোন পাকঘৰলৈ,

ব’লানা, ব’লানা মা খৰধৰকৈ;

বৰ মন গৈছে আজি খাবলৈ চুজি৷

মৰমেৰে পুতেকক খাই চুমা এটি,

মাকেও আদৰি লয় বুকুত সাবটি৷