নিৰ্জনতাৰ কবিতা

 ভাস্কৰ জে নাথ

 

১ 

এইবেলি দেওলগা দুপৰীয়া এটাৰ কথা ভাবি থাকোঁতে দুটি সোণালী মাছে কুটকুটাইছে মোৰ দুয়োখনি গাল আৰু মই ভাস্কৰ্য এটাৰ দৰে থৰ হৈ ৰৈছো আৰু মনলৈ আহিছে শুকাই যোৱা ওঁঠৰ নদী

 

২ 

থুনুক-থানাকে নতুনকৈ উচ্চাৰণ কৰিবলৈ শিকিছে ছেপ্টেম্বৰ, থুপুক থাপাক চোলাৰ খোজেৰে কৈ আছে আহিব আহিন আহিব আহিন ফুলিব শেৱালি নেৱালি গুটিমালী জাত জাত

 

৩ 

মই এই মুহূৰ্তত বুৰ যাব পাৰোঁ কবিতাৰ মাজৰ নিৰ্জনতাত

নিৰ্জনতা নিৰ্জনতা

আস্ এইখিনিয়েই কবিতা, তোমাক ক’ব নোৱৰাখিনিয়েই তোমাৰ প্ৰতি থকা ভালপোৱা

 

৪ 

তেনে আহাঁ আমি নিৰ্জনতাত বুৰ মাৰোঁ

নিৰ্জনতাকে পি খাওঁ