যাওঁগৈ ব’লা চাওঁগৈ

জোনমণি দাস

১.

নোকোৱাকৈ নোৱাৰি

স্বমেহনত স্খলিত বীৰ্যৰ শেষ টোপালটোতো

সেয়া ময়েই,

শত শতাব্দীৰ মাজেদি পাৰ হৈ আহিছোঁ

অনন্ত কোটি ব্ৰহ্মাণ্ড৷

চিৰকালৰ চেঁচাই কোনো অৱজ্ঞা নকৰাকৈ

চেঁচা কৰি থৈছে মোৰ চেতনা৷

নোকোৱাকৈ নোৱাৰি,

যি ভ্ৰম আৰু ভাবনাত মই তন্ময়

সেই ভ্ৰান্তিৰ লগ্নই লিখি আছে জগতৰ জন্ম কাহিনী৷

ইমান সহজতে মই জীৱনৰ পৰা নপলাওঁ

কালৰ কৱচত ময়েইতো বাছি আছোঁ

বৈকুণ্ঠৰ আটাইবোৰ ফুল৷

 

২.

সকলো প্ৰশ্নই অবান্তৰ

প্ৰশ্নবোৰক মই ত্যাগ কৰিছোঁ৷

আনকি মোৰ হাতঘড়ীটোৱেও অযথা অপচয় কৰিছে

অনাগত দিনৰ সময়৷

কোনেও মোক আমনি নকৰিবা,

দূবৰি বনত ধূলি ধুই থকা নিয়ৰৰ টোপালটোতো

সেয়া ময়েই৷

মোক কোনো উত্তৰ নালাগে…

 

৩.

কোনো কাৰণ নোহোৱাকৈ জগতত একো ঘটনাই নঘটে

মই জীয়াই থকাটোও এটা দুৰ্ঘটনা৷

কোনেও কাৰণ নুসুধিবা৷

উকা কাগজত মই লিখি থোৱা শব্দবোৰে এদিন

কালক কাহিনী ক’ব৷

 

৪.

মোৰ গোপনত এজোপা গছ গজি আছে

শিপাই শুহি আছে মোৰ ধমনীৰ তেজ৷

অ’ মোৰ ভাগৰৰ নিৰন্তৰ টোপনি

এতিয়াই কাষ চাপি নাহিবি,

মোৰ তেজেৰেই গছজোপাই প্ৰাণ পুহি আছে৷

 

কোনেও অভ্যন্তৰ নেদেখা মোৰ অন্তৰ

তাতেই কত কথাৰ কবৰ

সহস্ৰ শব্দৰ গোপন গহ্বৰ৷

মোৰ বাহিৰে আন কোনেও

মোৰ অশান্ত মনটোত মলম সানিব নোৱাৰে৷

 

৫.

অ’ হালধীয়া চৰাই শুনিছানে নাই

মোৰ হ’লে বাওধান নাই,

সাউদৰ কোঁৱৰে মোৰ সপোনতহে

নাও মেলি যায়৷

ভ্ৰমৰ অলিগলিত নিচুকণি গাই

মনে কি বিচাৰি ফুৰে!

কেশৱৰ কাণত জিলিকা নৰা-জাংফাই?

ধেৎ নাপায়, নেৱালি ফুলেহে মোক জগায়--

যাওঁগৈ ব’লা চাওঁগৈ-

হেজাৰ ফুলেও গুচাব নোৱৰা এজাৰ গছৰ বেজাৰ৷