দেউতা

নীলিম কুমাৰ

বহু বছৰ হ’ল দেউতাই আমাক এৰি থৈ যোৱাৰ৷

ওহোঁ! এৰি যোৱা বুলি ভাবিছিলোঁহে! এৰা নাছিল৷ কিয়নো

আজিকালি মই অকলে গাড়ী চলাই থাকিলে

মোৰ কাষৰ ছীটটোত আহি বহি থাকে দেউতা৷

একো নকয়৷ মই ভাবোঁ

দেউতাৰ মাতটো বৰফ হৈ গৈছে৷ কিন্তু

মোৰ কথাবোৰ বৰ মনোযোগেৰে শুনি থাকে দেউতাই৷

মোৰো এনে লাগে যেন ইমান বছৰে

কোনো কথাই পতা হোৱা নাছিল দেউতা আৰু মোৰ!

 

কেতিয়াবা কেতিয়াবা ভিৰ থকা বজাৰৰ মাজতো

হঠাৎ দেখা পাই যাওঁ দেউতাক৷ কেতিয়াবা

চিটিবাছত মই গৈ থাকিলে হঠাৎ দেখা পাওঁ

মোৰ পিনে এবাৰো নোচোৱাকৈ

হেণ্ডেলত ধৰি থিয় হৈ থকা দেউতাক৷

মই ভাবোঁ মোক চাবলৈয়ে দেউতা আহে

নে মোক লক্ষ্য কৰিবলৈ!

কেতিয়াবা বহুদিন নুখুৰোৱা দাঢ়িৰে সৈতে

দেউতাৰ মুখখন দেখি মোৰ এনে লাগে

দেউতাৰ যেন পিয়াহ লাগিছে৷

আৰু মই দেউতাক দেখুৱাই ঘোটঘোটকৈ পানী খাওঁ

দেউতাই কিন্তু পানী নোখোজে৷ তৃষ্ণাহীন দেউতা৷

 

কেতিয়াবা মোৰ গাড়ীত মোৰ কাষৰ ছীটটোত

দেউতা বহি থাকিলে মই তেওঁৰ ভিতৰলৈ চাওঁ

দেখা পাওঁ তেওঁৰ বুকুৰ তিনিআালি চাৰিআালিত

অনাই-বনাই ফুৰা এজন ল’ৰা৷ কপালত এটা কটা দাগ৷

মই মোৰ কপাল খেপিয়াই চাওঁ – মোৰ চিনাক্তকৰণৰ দাগটো৷

দেউতাই ভাবে মই হেৰাইছোঁ৷

মোক বিচাৰিয়েই দেউতাই চাগে এনেকৈ ঘূৰি ফুৰে৷

তেওঁ মোক দেখিও বিচাৰি নাপায়৷

কেৱল চিনাক্ত কৰে হয়তো মোক!

 

বহু বছৰ হ’ল দেউতাই আমাক এৰি যোৱাৰ৷

তাৰ পাছতো বহু বছৰলৈ সকলো আছিল ঠিকেই৷

কিন্তু এতিয়া কিবা এটা হৈছে –

মোক বিচাৰি ফুৰে দেউতাই নে মই বিচাৰি ফুৰোঁ তেওঁক!

অন্যমনস্কতাত মই পাহৰি যাওঁ গাড়ীৰ ষ্টিয়াৰিং

অৰু ঠিক তেতিয়াই দুৰ্ঘটনাৰ পৰা বচাবলৈ

মোৰ ষ্টিয়াৰিং পোনাই দিয়ে দেউতাই৷

ক’ত গতি সলাব লাগে আৰু বঢ়াব লাগে

ক’ত মাৰিব লাগে ব্ৰে’ক দেউতাই কয়৷

দেউতাই এতিয়া মোক গাড়ী চলাবলৈ শিকাইছে

(স্মৃতিবোৰৰ মাজে মাজে)৷ জীয়াই থাকোঁতে

তেওঁ জনা নাছিল গাড়ী চলাবলৈ।